Voor jou die dit vandaag moet lezen.
Geschreven op 22 december 2025
Je voelt alles intens;
de wereld om je heen dringt door tot in elke vezel van je wezen.
Je hart doet soms pijn door de kleinste, overweldigende signalen van liefde, eenzaamheid, afwijzing of spanning.
Soms wil je je ogen sluiten, jezelf even losmaken van alles, om gewoon afwezig te mogen zijn.
Als kind wist je dat nog niet. Je wíst alleen dat je anders was.
🌸
In mijn jeugd was te veel voelen en te veel zijn een terugkerend thema. Ik herinner me hoe ik als kind mijn enthousiasme leerde temperen. Zachter praten. Minder ruimte innemen. Minder blij zijn. Ik snapte de wereld niet goed, en de wereld leek mij ook niet te snappen.
De enige echte aansluiting die ik voelde, was bij anderen die ook ‘anders’ waren. Dat bracht troost, maar onder alles lag een diep gevoel van niet thuis zijn.
Mijn gevoeligheid voelde lange tijd niet als een kracht, maar als iets wat me in de weg stond. Alsof ik altijd net te intens was. Te diep. Te veel. En dus verontschuldigde ik me. Voor mijn woorden. Voor mijn energie. Voor wie ik was.
🌸
Pas veel later, tijdens mijn eerste opleiding, ontdekte ik iets wat ik nooit eerder had gekend: veiligheid in mezelf.
Ik weet nog dat ik begon te praten… en niet meer kon stoppen. Alsof jaren van opgekropte enthousiasme, verwondering en levenslust eindelijk vrijuit mochten stromen. En voor het eerst gebeurde er iets nieuws: ik werd niet afgewezen. Ik hoefde mezelf niet kleiner te maken om erbij te horen.
Daar viel langzaam het besef: niemand past ergens écht volledig bij. We zijn allemaal uniek. Maar ons brein draagt nog steeds het oude overlevingsmechanisme in zich; de angst om niet bij de groep te horen, om buitengesloten te worden.
🌸
Onze ouders leerden overleven, en wij dragen die echo vaak onbewust nog in ons mee.
Die angst fluistert ons in dat we ons moeten aanpassen, vergelijken, soms zelfs kwaadspreken over de ander om onze eigen plek veilig te stellen.
Wat mij daarin altijd het meest heeft geraakt, is hoe ver we van onszelf af kunnen raken om die illusie van veiligheid vast te houden.
Jaren later viel het kwartje echt. Mijn zenleraar zei tegen mij:
“Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo kinderlijk enthousiast is, zo verwonderd.”
Het was het grootste compliment dat ik ooit kreeg. Want diep vanbinnen wist ik meteen: ja, dit is mijn kern.
In de wereld waarin ik mezelf ben, komt het kind in mij vanzelf naar boven. Niet naïef, maar puur. Niet onwetend, maar open. Die verwondering is geen zwakte; het is levensenergie.
De illusie dat we anders zouden moeten zijn, hebben we zelf gecreëerd.
En de enige die ons gevangen houdt… zijn we vaak zelf.
🌸
Hooggevoeligheid is geen last. Het is een gave.
Maar alleen wanneer je leert thuiskomen in jezelf. Wanneer je niet langer probeert te genezen wat gebroken is in de ander, ten koste van jezelf. Wanneer jouw zachtheid ruimte krijgt om kracht te worden.
🌸
Dit is precies waar mijn hart en werk samenkomen.
Je hoeft niet meer of minder te worden.
Je hoeft alleen weer heel te worden.
Annemarie Swart
