Een moment van stilte: mijn eigen verhaal

Geschreven op 17 juli 2025

Dit gedicht schreef ik vanuit het diepste van mijn ervaring met levend verlies. Het vangt de rauwe, onverbloemde pijn, maar ook de liefde en veerkracht die mij dragen. Misschien herken jij hier iets in – het onverwachte, het overweldigende, het stille verdriet dat blijft meereizen.

Ik nodig je uit om dit moment te voelen, en te weten dat je hierin niet alleen bent.

In 2026 is er een retraite in Frankrijk voor iedereen die met levende rouw en levend verlies te maken heeft.

Je bent Welkom..

Ik zag je niet aankomen

In de wachtkamer
Ik ademde
En bad tot god en alles wat maar kan bestaan
Ik herhaalde de woorden longgeneeskunde in mijn hoofd
Dat betekent logisch dat het te genezen is, toch?

De seconden tikten door in mijn hart
In mijn hoofd met slagen van paniek
Golven van misselijkheid
En tegelijkertijd rust

Ik had nog 10 minuten van niet weten
Een leven dat nog even in de wacht staat

Ik scande de ogen van onze arts
Ze kijkt vrolijk toch?

Ik zie de stoel en wil niet gaan zitten
Woorden die niets zeggen
En dan alles wat je gaat verliezen
Daar stopte het leven
Ik wilde niet alles op rood of zwart
Overtuigd van iets er tussen in

Ik begin onbedaarlijk te huilen
Niets is te stoppen
Dan het enge niets
Knock out
Ja ik lig
En staar naar haar lippen
Er moeten woorden uitkomen
Dan kan niet anders
Maar ik wil de betekenis niet horen
Ik weet niet hoe

Ik kijk je aan
En zie ongeloof, angst en heel diep verdriet
Ik vind daar mijn houvast
In de liefde die ik voor je voel
Voor ons voel

Ik zie al je verlangens
Ons nieuwe leven
Onze droom
Door je handen glijden

Ik wist niet dat verdriet zo’n pijn kan doen
Alles zeurt en bonkt en schreeuwt in mij
Hoop, dromen
Je helpt me altijd door alle pijn en tranen heen
Nu spreek je zonder geluid

Langzaam staan we op
Ik wil de wachtkamer niet in
Met al die mensen
Al die ogen
Van hoop en verdriet
Ik wil niet een van hen zijn
Even niet
Ik wil gewoon dat de tijd doorgaat
Dat we samen hand in hand
De wereld weer in stappen

Ik zie een glimp van mezelf
In de lift terug naar begane grond
En ik staar terug
Ergens herken ik haar nog van mijn eigen ziek zijn
Daar ben je weer
We zullen het een tijdje met elkaar moeten doen

Ik pak je hand steviger vast
En ik voel me verslagen
En ergens diep in me weet ik dat het vuur nog altijd brandt