Het paard en de vlinder
Vandaag wil ik graag dit inspirerende korte verhaal met je delen
Ooit woonde er een verdrietig en eenzaam Paard, het was lang geleden dat de eigenaar overleed en nu bezocht niemand ons paard meer. Hij wilde zo graag gezelschap, om zich bij de andere paarden te voegen die hij in de verte kon horen, maar zijn veld was omheind en er was geen ontkomen aan. Hij bracht zijn dagen door met droevig ronddwalen over het veld en de lekkerste stukjes gras eten, totdat op een dag alles zou veranderen.
Op een dag, tijdens het proeven van een bijzonder smakelijk stukje gras, kwam een vlinder fladderen en landde op een paardenbloem naast ons paard.
“Hallo mooi paard” zei de vlinder
Verbaasd en verheugd dat de Vlinder kon praten begon het Paard de Vlinder al zijn zorgen te vertellen.
“Zie je, zei het Paard “niemand komt meer op bezoek en ik ben wanhopig eenzaam, gevangen in dit veld”
“Oh ik zie het” zei de Vlinder “dat is verschrikkelijk dat je je zo voelt”
Nu was het gewoon een geluk voor ons Paard, die mooie ochtend, dat deze kleine Vlinder door het veld fladderde. Sommigen zullen zelfs toeval zeggen dat de Vlinder op precies die paardenbloem naast ons Paard is geland. Want onze Vlinder was een wijze en zachtaardige ziel en begreep onmiddellijk het paard zijn zorgen en pijn.
“Het is triest Paard, maar je bent de weg kwijt”
“Hoe bedoel je kleine Vlinder” vroeg het Paard
“Je bent prachtig, sterk en onafhankelijk, maar bent vergeten wie je bent”
“Ik weet dat ik een kleine vlinder ben, ik ben het niet vergeten”
Maar met dat gezegd hebbende fladderde de Vlinder naar een andere bloem aan de andere kant van het veld. Ons Paard begon te volgen en begon hardop na te denken,
“Wat bedoelde de Vlinder dat ik vergeten ben wie ik ben? Ik ben een Paard, ik snap het niet.”
Al snel was hij waar de kleine Vlinder weer was geland en vroeg
“Kleine Vlinder Ik ben in de war, kun je het verder uitleggen?”
“Natuurlijk” antwoordde de Vlinder vriendelijk “je hebt lang vastgezeten in dit veld, eenzaam en wanhopig op zoek naar gezelschap, langzaam is dit in de loop van de tijd je werkelijkheid geworden, dat heb je geleidelijk als normaal aangenomen om te zijn wie je bent!”
“Dat klinkt diep kleine Vlinder” zei het Paard “Hoe bedoel je”
“We plaatsen allemaal gevangenissen in onze eigen geest, deze gevangenissen houden ons tegen om onze dromen te verwezenlijken, je leven alleen op dit gebied is nu je gevangenis geworden, je bent vergeten dat je een paard bent.”
En hiermee fladderde de kleine Vlinder naar een andere bloem
“Oh ik ben nog steeds in de war” dacht het Paard terwijl hij afdwaalde naar waar de Vlinder zich weer had gevestigd “welke gevangenis in mijn gedachten?”
Al snel was ons Paard weer waar de Vlinder was geland en vroeg haar om meer uit te leggen.
“Ik wil je graag een klein verhaal vertellen om het uit te leggen”, zei de kleine vlinder
“Oh ik houd van verhalen” antwoordde het Paard
“Dan zal ik beginnen.
De gewone huisvlo heeft het vermogen om 200 keer zijn eigen hoogte te springen, maar als je een glazen beker over de vlo plaatst, gebeurt er iets interessants. Als de vlo nu springt blijft hij met zijn hoofd op de bodem van de glazen beker slaan, nu zijn glazen dak. Na een paar sprongen beseft de vlo wat er aan de hand is en zal zijn springhoogte daarop aanpassen. De vlo springt nu tot net onder dit nieuwe glazen dak. Wanneer je het glas verwijdert, is onze arme vlo nu geconditioneerd om op deze nieuwe hoogte te springen. Hij heeft uit ervaring geleerd dat als hij hoger springt het pijn doet.
Dit is de gevangenis van onze eigen geest, we creëren ze allemaal en het jouwe Paard is dit veld, je bent vergeten dat je een Paard bent en wat een paard doet.”
Maar met deze laatste opmerking vloog de Vlinder uit het zicht en werd ons Paard weer alleen gelaten in zijn veld.
Even voelde ons Paard zich verdrietig dat hij weer alleen werd gelaten, maar geleidelijk aan, terwijl hij nadacht over wat de kleine Vlinder had gezegd, realiseerde hij zich dat hij een paard was
“Ik ben een paard en paarden rennen en springen en spelen, ik was vergeten wie ik was, ik had echt mijn eigen gevangenis in mijn gedachten gemaakt, dit veld met zijn hek eromheen was mijn gevangenis geworden, maar ik ben een paard en paard rennen en springen en spelen”
En hiermee rende ons Paard zo snel als zijn benen hem recht op het hek af konden brengen, in één grote sprong landde hij aan de andere kant, hij keek niet eens achterom, hij bleef maar rennen en rennen naar de geluiden van de andere paarden in de verte, ons Paard was nu vrij.
Auteur: Dhamma Tāpasā*
Moraal van het verhaal:
We hebben allemaal gevangenissen gecreëerd in onze eigen geest, overal waar je niet wilt zijn is als een gevangenis, zelfs in rijkdom kan je je arm en in een menigte eenzaam voelen. Wanneer we de gevangenissen die we hebben gecreëerd kunnen zien, echt zien en de ongezonde beperkingen van nature loslaten, gaan we vooruit en ontsnappen we aan onze gevangenissen.
