In de stilte van acceptatie
In de stilte van acceptatie
In de stilte van acceptatie lost de strijd op en herkent de ziel de zachte eenvoud van het leven.
De paradox van acceptatie
De mens leeft voortdurend in spanning tussen wat is en wat zou moeten zijn. We verlangen naar zekerheid, houvast, betekenis, en juist dat verlangen maakt ons kwetsbaar. Want het leven zelf onttrekt zich aan controle: het verandert, beweegt, en ontsnapt steeds aan onze pogingen het vast te houden.
Wanneer we vechten tegen de realiteit, raken we verstrikt in een paradox. We denken dat weerstand ons beschermt, dat afwijzing van het ongemak ons zal bevrijden. Maar in werkelijkheid vergroot het juist de pijn. Elke poging om het onzekere te vermijden, voedt de angst voor het onbekende. Elke verwachting over hoe iets zou moeten zijn, schept een afstand tot wat werkelijk is.
Het lichaam weet dit vaak eerder dan de geest. De spanning in het lijf is het stille bewijs van innerlijke strijd , een teken dat we proberen te beheersen wat zich niet laat beheersen.
De oorlog in jezelf
Het is meedogenloos, deze oorlog in jezelf. Je vecht tegen wat je diep vanbinnen nodig hebt, slaat op de muren van je eigen hart, en toch blijft het verlangen onverstoorbaar terugkomen — naar precies datgene wat je hebt weggejaagd, verworpen, ontkend. Hoe harder je vecht, hoe scherper de pijn, hoe dieper het besef dat de vijand die je probeert te verslaan, jezelf is.
Het begint stil, bijna onzichtbaar.
Als kind leer je dat sommige delen van jezelf gevaarlijk zijn — boosheid, verdriet, angst, verlangen. Je voelt het niet altijd bewust, maar ergens in je ontstaat een stem die zegt: “Dit mag niet zijn, dit mag niet voelen, dit mag niet bestaan.” Vanaf dat moment begint een constante strijd: jij tegen jezelf. Je lijf draagt de littekens, je geest vecht met een onzichtbare vijand, en toch klopt ergens onder de rook van die voortdurende strijd een hart dat nooit is gestopt met leven.
En dan, op een bepaald moment, ontstaat er iets onverwachts: acceptatie. Niet als een mentaal besluit, maar als een verzachting. Acceptatie betekent niet goedkeuren, noch opgeven. Het is het besef dat verzet zinloos is tegen dat wat al bestaat. Door te aanvaarden dat de realiteit is zoals ze is, ontstaat er ruimte — ruimte om te ademen, te voelen, te leven zonder voortdurend te oordelen of te corrigeren.
De paradox is dit: pas wanneer we ophouden te vechten om de wereld anders te maken, kan ze werkelijk veranderen
Binnenkort organiseer ik een dag om ruimte te maken voor al onze facetten, om de stemmen in onszelf te ontmoeten en te voelen wat er werkelijk achter de strijd schuilt.
Met eenvoudige oefeningen en korte Voice Dialogue-oefeningen laat je je delen spreken, ontmoet je je tegenpolen en ervaar je de ruimte die ontstaat wanneer je stopt met vechten — in een veilige, ondersteunende ruimte. Je merkt dat je niet de golven bent die opkomen en weer verdwijnen, maar de oceaan zelf: de ruimte waarin alles beweegt, ademt en kan zijn.
Wanneer het resoneert, stuur me dan een privébericht. Bij minimaal 3 personen gaat de dag door.
Ik nodig je uit om deze dag samen te ervaren en te ontdekken wat er in jou werkelijk ruimte mag krijgen.
